در سال 1837 بلانکو (Blanco) کلیه مرکباتی که دارای مشخصه هایی چون داشتن میوه کوچکتر از پرتقال، پوست دهی آسان و وجود لپه های سبز رنگ در بذر بودند را Citrus reticulate Blanco نامید. ارقام این گونه عمدتا دارای درختانی با جثه کوچک همراه با شاخه های باریک، برگ های پهن یا باریک نیزه ای و گل های منفرد یا خوشه ای هستند. نارنگی ها از بیشترین میزان غیر یکنواختی فنوتیپیکی در میان گونه های مربوط به جنس سیتروس برخوردارند. در این گروه هم حالت تک جنینی و هم کلون های چند جنینی وجود داشته که به ص.رت خود بارور و خود ناسازگار مشاهده می شوند. در سال های دور، انواع نارنگی با طعم شیرین، به عنوان دسر غذایی مصرف داشته در الیکه از انواع ترش جهت پایه، طعم دهنده غذا و دارو استفاده شده است.

نارنگی ها بر اساس خصوصیات پوست، کیفیت گوشت و آب میوه، رشد عمومی درخت به دو گروه ماندرین (Mandarin) و تانجرین (Tangerin) که تقریبا مشابه هم هستند تقسیم می شوند. گروه ماندرین به نارنگی های متداول در ژاپن، چین، اسپانیا، ایتالیا و آفریقای جنوبی و آن دسته از دو رگ های بین گونه ای یا بین جنسی که نارنگی یکی از والدین آنها است و برخی مشخصات نارنگی ها در نتایج قابل مشاهده است به کار می رود. در حالی که نارنگی های آمریکا، استرالیا یا چین که دارای مواد رنگی بالایی هستند اصطلاحا تانجرین نامیده می شوند. میوه ارقام نارنگی با توجه به ویژگی های رقم و شرایط محیطی از اواخر پاییز تا اوائل بهار می رسد. درختان مقاوم به سرما بوده اما میوه به دلیل کوچکی و نازکی پوست به سرعت از سرما آسیب می بیند. درختانی که در مناطق با گرمای کافی و رطوبت مناسب رشد کرده اند، تولید معطر ترین میوه در زمان رسیدن می نمایند. به همین دلیل کشت نارنگی ها در مناطق سرد تر کمتر توصیه می شود.